Urodził się jako Paul Bruce Dickinson 7 sierpnia 1958 roku w Worksop w hrabstwie Nottingham. Od dziecka jednak używał imienia Bruce. Dzieciństwo miał raczej trudne – rodzice zajęci byli głównie pracą i często zmieniali miejsce pobytu, a przyszły gwiazdor rocka - szkoły, wszędzie zaczynając (i często pozostając) w roli outsidera. Był raczej samotnikiem i nie miał przyjaciół, a swoje artystyczne ciągoty przelewał na grunt aktorski, występując w amatorskich, szkolnych teatrach. W końcu zwyciężyło w nim to, do czego był powołany – pasja muzyczna. Przełomem okazał się usłyszany przypadkiem //Child In Time// **Deep Purple**. Młody Dickinson połknął bakcyla i postanowił zostać... perkusistą, choć jak sam dziś przyznaje, nie zdradzał w tym kierunku najmniejszego nawet talentu. Do śpiewu natomiast miał wrodzone zdolności i w końcu odkrył swoje prawdziwe powołanie (porzucając równocześnie marzenie zostania nowym Ianem Paicem). Zaczął doskonalić swój warsztat, wzorując się na takich mistrzach, jak Ian Gillan i Arthur Brown. Po przeprowadzce do szkoły średniej w Sheffield przystał do zespołu **Paradox** i kupił swój pierwszy mikrofon. Istotnym krokiem w jego karierze były jednak dopiero przenosiny do Londynu, gdzie podjął studia i przyłączył się do zespołu **Speed**. Kolejnym etapem była kapela **Shots**, aż w końcu trafił do kultowego zespołu z kręgu New Wave Of British Heavy Metal – **Samson**. Zespół skupiony wokół gitarzysty Paula Samsona był jednym z głównych konkurentów **Iron Maiden** jeśli chodzi o status "zespołu wiodącego" we wspomnianym nurcie. Co więcej, **Samson** debiut płytowy miał już w 1978 roku (album **Survivors**). Dla Bruce’a przystanie do takiej kapeli było kolejnym, dużym krokiem naprzód. Nie tylko zresztą pod względem muzycznym – dopiero w Samson Bruce tak naprawdę zaczął doświadczać jak wygląda tzw. życie rockandrollowca. Jako Bruce Bruce wokalista nagrał z zespołem albumy **Head On** (1980) i **Shock Tactics** (1981). Zespół zyskał niezłą reputację i z powodzeniem koncertował, występując m. in. dwukrotnie na festiwalu w Reading. Końcowy okres działalności **Samson** z Dickinsonem na wokalu to jednak wyraźny spadek reputacji kapeli (podobny los spotkał kilka innych nieźle zapowiadających się formacji z nurtu NWOBHM). Jednak już jako wokalista **Samson**, Bruce Dickinson instynktownie czuł, że jego przeznaczeniem jest przynależność do **Iron Maiden**. Widział ich na żywo i odkrył w nich nowe wcielenie **Deep Purple**, a to było to co mu naprawdę w duszy grało. Prawda to czy nie, ale również Steve Harris twierdzi, że kiedy widział Bruce’a w **Samson** to uznał, że to jest wokalista, jakiego potrzebuje w **Iron Maiden**. I stało się. Jesienią 1981 roku Bruce Dickinson dostał zaproszenie do **Iron Maiden**, jako następca Paula Di'Anno. Odbył z nową kapelą kilka koncertów w Europie i zadebiutował z nimi przed brytyjską publicznością 15 listopada 1981r. w klubie Rainbow w Londynie. Koncert ów okazał się triumfem Bruce’a jako wokalisty **Iron Maiden**. Fani mogli więc ze sporymi nadziejami oczekiwać kolejnego albumu formacji. Wydany w 1982 roku longplay **The Number Of The Beast** podbił rockowy świat i do dziś przez wielu uznawany jest za jeden z najwspanialszych albumów w historii hard rocka/heavy metalu. Sam Dickinson jako wokalista zdaje się na nim wyśpiewywać rzeczy nieosiągalne dla przeciętnego śmiertelnika.