W roku 1962 na świat przyszło trzech uroczych chłopców: Michael, Chad i Anthony. Chłopców, których po latach, pod niebem magicznej Kalifornii, połączy przyjaźń i miłość do muzyki. Chłopców, których twórczość, wsparta talentem o dziewięć lat młodszego Johna, współtworzyć będzie kanony współczesnego rocka. Ale po kolei... Początków **Red Hot Chili Peppers** można doszukiwać się na przełomie lat 70-tych i 80-tych, kiedy to dwóch zafascynowanych grupą **Kiss** nastolatków: Hillel Slovak i Jack Irons postanowili założyć własny zespół. Do współpracy, a raczej wspólnej zabawy, wciągnęli kolegę z liceum - Michaela Balzary’ego - który będąc członkiem Los Angeles Junior Philharmonic, gdzie grał na trąbce, dość sceptycznie postrzegał muzykę rockową. W krótkim jednak czasie rock kompletnie go pochłonął, a jego ulubionym nurtem stał się punk. Szybko odłożył trąbkę i skoncentrował się na basie, a że jest muzykiem niezmiernie utalentowanym, szybko czynił postępy opanowując technikę gry w stopniu wysoce imponującym. Wokalista w **Anthym**, bo tak nazywał się tenże zespół, był Anthony Kiedis, który wówczas jeszcze nie będąc zainteresowany karierą muzyczną, swoją przyszłość widział w branży filmowej. W takim składzie czwórka zwariowanych nastolatków, których rodzinne zawirowania, sprowadziły z różnych stron świata do słonecznej Kalifornii, odreagowywała trudności dojrzewania realizując hippisowski postulat: sex, drugs and rock'n'roll. W miarę upływu czasu amatorskie przedsięwzięcie kumpli z ogólniaka wykształciło niemal profesjonalnych muzyków, a co za tym idzie musiało zakończyć swą egzystencję, aby umożliwić dalszy rozwój dobrze zapowiadających się artystów. Michael odszedł do punkowej formacji **Fear**, co zważywszy, że cieszyła się ona znaczącą popularnością w Los Angeles, było dla niego dużą nobilitacją. Hillel i Jack założyli kolejny zespół pod nazwą **What Is This?** i zyskawszy zainteresowanie wytwórni San Andreas podpisali kontrakt płytowy. Pomimo, że wszyscy wciąż pozostawali przyjaciółmi i chętnie razem imprezowali, trudno było podejrzewać, że ich artystyczne drogi jeszcze się zejdą.