Fundamenty pod zespół powstały w 1969 roku kiedy to Steven Tyler (właściwie Steven Victor Tallarico, ur. 1948), wokalista, grający też na perkusji, mający na koncie występy w kilku lokalnych zespołach (m. in. **The Vic Tallarico Orchestra**, czy **The Strangeurs** przemianowani na **Chain Reaction**) spotkał muzyków **Jam Band**, wśród których byli gitarzysta Joe Perry (ur. 1950) i basista Tom Hamilton (ur. 1951). W roku 1970 Perry i Hamilton przenieśli się do Bostonu, gdzie w październiku powtórnie spotkali się ze Stevenem. Razem z perkusistą Joey Kramerem (ur 1950) i przyjacielem Stevena z dzieciństwa Rayem Tabano (ur. 1946) stworzyli kwintet, który przyjął nazwę **Aerosmith**, zaproponowaną przez Kramera. Niedługo potem jednak, Tabano został zastąpiony przez Brada Whitforda (ur. 1952) - w ten sposób powstał klasyczny skład zespołu, który pozostał niezmienny do dziś (mimo chwilowego "okresu przejściowego") co jest pewnego rodzaju fenomenem, jeśli popatrzeć na liczne roszady w składzie innych gwiazd rocka. Na kontrakt płytowy zespół nie czekał długo - w 1972 udało się zyskać zainteresowanie wytwórni Columbia Records i w październiku nagrano materiał na płytę, która ukazała się zaraz na początku 1973. Zatytułowano ją po prostu **Aerosmith**. Singiel z niej - **Dream On** trafił do pierwszej setki na liście "Billboard Hot 100", po latach stając się klasyką rocka. Płyta nie sprzedała się jednak wówczas zbyt rewelacyjnie, doceniono ją zaś trzy lata później, kiedy **Aerosmith** stało się niekwestionowaną gwiazdą amerykańskiej sceny (doszła wówczas do 21 miejsca na amerykańskiej liście, a w latach 80-tych zyskała status podwójnej platynowej płyty). Na razie jednak **Aerosmith** zadowolili się skromnymi wynikami, pozyskali do współpracy producenta Jacka Douglasa i nagrali w 1974 roku drugi album **Get You Wings**. O ile na pierwszej płycie jest bardzo blues-rockowo (z naciskiem na cząstkę "blues") o tyle druga płyta już śmielej uderza w hardrockowe tony. Ewolucja w stronę tego ostatniego jest już ewidentnie widoczna na trzecim albumie, wydanym w 1975 roku **Toys In The Attic**. Płyta stała się bestsellerem w Stanach Zjednoczonych i uczyniła z **Aerosmith** gwiazdę amerykańskiej sceny rockowej. Szybko zyskała status złotej płyty w USA (obecnie to już ośmiokrotna platyna!) i w Kanadzie. Singiel **Sweet Emotion** dotarł do pierwszej czterdziestki amerykańskiej listy, a wydany powtórnie rok później singiel **Dream On** dotarł tym razem do 6 miejsca. Niestety, zespół nie przebił się w Europie - jedyny sukces komercyjny odnotowany został we Włoszech. Oprócz //Sweet Emotion// o sile **Toys In The Attic** stanowiły utwór tytułowy, //Walk This Way// czy ballada //You See Me Crying//. Będąc na fali wznoszącej zespół wydał w maju 1976 kolejny album **Rocks** (3 miejsce na liście) z takimi hitami jak //Back in the Saddle//, //Last Child// czy //Nobody's Fault//. Dwa pierwsze wydane zostały jako single i weszły do pierwszej czterdziestki amerykańskiego notowania. Album już w roku wydania stał się płytą platynową. Jak widać, popularność wśród fanów ciężkiego grania rosła sukcesywnie, podobnie jak sukces komercyjny. Zespół znany był już nie tylko ze swojej muzycznej działalności - dużo mówiło się też o ekscesach grupy, w czym prym wiedli Tyler i Perry, zwani "The Toxic Twins", którzy nie stronili od alkoholu i narkotyków. Panowie tak się wyróżniali pod tym względem na tle reszty składu, że trio Hamilton, Kramer, Whitford (choć wcale święci nie byli) nazywane było czasem żartobliwie "Less Interesting Three". Na zabawie i imprezach upłynęła m.in. nowojorska sesja nagraniowa do kolejnej płyty **Draw The Line**, wydanej w grudniu 1977. Album otarł się o pierwszą dziesiątkę na liście Billboardu, jednakże muzycznie wyraźnie odstaje od poprzedników. Poza //Kings And Queens// i utworem tytułowym zespół nie zaprezentował nic specjalnego. Objawy stagnacji?