Swoją pierwszą solową płytę David Gilmour wydał będąc jeszcze członkiem **Pink Floyd**, w roku 1978. Muzyk chciał odreagować w ten sposób stresy związane z nienajlepszą sytuacją w zespole i nagrać płytę dla przyjemności, na totalnym luzie, bez żadnego ciśnienia. Wielokrotnie w wywiadach podkreślał, że chciał wrócić do swoich korzeni że płyta miała stanowić przeciwieństwo perfekcyjnych, pozbawionych swobody i luzu nagrań macierzystego zespołu. Mówił także, że czas najwyższy spróbować czegoś na własną rękę i wyjść z cienia **Pink Floyd**. Najwyraźniej zatem szykował sobie grunt pod ewentualne odejście z zespołu, na które wówczas mocno się zanosiło. Nagrania dokonał na przełomie lat 1977/78 wspólnie z zaprzyjaźnionymi muzykami: Rickiem Willsem i Williem Wilsonem (z którymi wcześniej grał w **Joker's Wild**) w studio Super Bear w Miravel we Francji. Album ukazał się na sklepowych półkach 19 maja 1978 roku, a nosił tytuł... **David Gilmour**. Nagranie zostało przyjęte dość przychylnie, osiągając 17-te miejsce na listach brytyjskich i 29-te na amerykańskich. Nie było żadnej promującej go trasy koncertowej, a już wkrótce wspólnie z **Pink Floyd** Gilmour pracował w studio nad albumem **The Wall**. Do solowej działalności powrócił po rozpadzie macierzystej kapeli. Tym razem przyjął ambitniejsze założenia: miał powstać naprawdę dobry album we współpracy z możliwie najlepszymi muzykami. Oba udało mu się zrealizować. Do tego pierwszego przyczynili się basista Pino Palladino, perkusista Jeff Porcaro i klawiszowiec Ian Henley oraz goście, wśród których pojawili się między innymi: Jon Lord, Bob Ezrin i Steve Winwood. Ponadto, słowa do dwóch utworów napisał Pete Townshend. Płyta **About Face** zarejestrowana ponownie we Francji, tym razem w Paryżu, w studiu Pathe Marconi, ukazała się 8 marca 1984 roku. I mimo lepszej i ciekawszej zawartości muzycznej niż debiut, radziła sobie od niego gorzej, trafiając na 21-sze miejsce na listach angielskich i 32-gie na amerykańskich. Nie pomogły single **Blue Light**, **All Lovers are Deranged** i **Murder**. Klęską okazała się trwająca od marca do lipca 1984 roku trasa koncertowa po Europie i Ameryce Północnej, na której Gilmourowi towarzyszyli Mickey Feat - bas, Jody Lincott - instr. perkusyjne (marzec - czerwiec), Sue Evans - instr. perkusyjne (lipiec), Gregg Dechart - instr. klawiszowe, Mick Ralphs - gitara, Ralf Ravenscroft - saksofon, flet, instr. klawiszowe oraz Chris Slade - perkusja. Jako goście specjalni na trzech koncertach w słynnym Hammersmith Odeon w Londynie na scenie pojawili się Roy Harper i Nick Mason. Grupa oprócz utworów z solowego repertuaru Gilmoura wykonywała trzy numery **Pink Floyd**: //Money//, //Run Like Hell// i //Comfortably Numb//. Co ciekawe, mniej więcej w tym samym czasie swój pierwszy solowy album **The Pros And Cons Of Hitch-Hiking** promował na koncertach Roger Waters. Z równie niskim zainteresowaniem publiczności.