Właściwie: Frank Anthony Iommi. Ikona gitary, jeden z najważniejszych gitarzystów rockowych, nazywany "ojcem chrzestnym heavy metalu" i "królem riffów". Współzałożyciel i gitarzysta **Black Sabbath**, grający w tym zespole przez cały okres jego działalności. Pochodzi z robotniczej rodziny z angielskiego Birmingham, jednakże jego korzenie sięgają Włoch. Zaczynał od gry na akordeonie i perkusji, za gitarę zabrał się dopiero w wieku piętnastu lat pod wpływem muzyki **The Shadows**. Niemniej jednak szybko stał się na tyle dobry, że z własnym zespołem **Rocking Chevrolets** zdobył lokalne uznanie i propozycję występów w Niemczech. Wtedy wydarzyła się tragedia, która miała ogromny wpływ na jego późniejszą karierę. W czasie odbywania praktyk z obsługi elektrycznej spawarki, podczas prasowania i cięcia blachy maszyna odcięła mu czubki środowego i serdecznego palca prawej ręki. Lekarze jednoznacznie powiedzieli mu, że może zapomnieć o grze na gitarze. Nadzieję muzykowi przywrócił kolega z pracy, który dostarczył mu nagrania Django Reinhardta - jazzowego gitarzysty, który grał swoje solówki tylko przy użyciu dwóch palców, ponieważ ze względu na rozległe oparzenia miał mocno ograniczoną władzę w pozostałych palcach. To przywróciło Iommiemu wiarę w siebie. Leworęczny, pierwotnie próbował grać prawą ręką, ale ostatecznie ze stopionej butelki po płynie do mycia naczyń własnoręcznie stworzył naparstki na zniszczone palce. Grał później w **Rest** i **Mythology**, ale wielka kariera zaczęła się kiedy wspólnie z Ozzym Osbournem, Geezerem Butlerem i Billem Ward sformował **Polka Tulk**, które później przyjęło nazwę **Earth**. Iommi, który wyróżniał się wysokimi umiejętnościami gry, zwrócił uwagę członków uznanego już wtedy zespołu **Jethro Tull** i pod koniec 1968 roku opuścił **Earth** i dołączył do tejże grupy. Wytrzymał tam jednak zaledwie dwa tygodnie i powrócił do **Earth**, które po przemianowaniu nazwy na **Black Sabbath** i wydaniu w 1970 roku płyty o tym samym tytule, zaczęło podbijać muzyczny świat. Płyty tej formacji, ze szczególnym uwzględnieniem debiutu (1970 r.), **Paranoid** (1970 r.), **Master of Reality** (1971 r.) i **Sabbath Bloody Sabbath** (1973 r.) przyniosły zespołowi olbrzymi sukces, a Iommiemu wielkie uznanie. Uwagę zwracały przede wszystkim niezwykle charakterystyczne riffy - mroczne, posępne, ciężkie i grane wolno, niezwykle nisko nastrojoną gitarą. Styl Iommiego stał się kanwą dla rozwoju muzyki metalowej, jego gra stała się inspiracją dla większości gitarzystów marzących o karierze w tym muzycznym stylu. Z **Black Sabbath** związany jest całą swoją karierę. Zmieniali się wokaliści, odchodzili kolejni muzycy, jednakże Iommi wciąż trzymał zespół przy życiu, mimo wielu trudnych chwil i załamaniu kariery oraz popularności w drugiej połowie lat 80-tych. W 1985 roku rozpoczął pracę nad swoją pierwszą solową płytą, jednakże naciski wytwórni płytowej doprowadziły do tego, że album **Seventh Star** został wydany w 1986 roku pod szyldem... **Black Sabbath Featuring Tony Iommi**. Do pomysłu nagrania solowej płyty - ponownie z Glennem Hughesem - powrócił dziesięć lat później, jednakże niezadowolony z efektów sesji nagraniowej nie zdecydował się na opublikowanie nagrań. Te trafiły do nieoficjalnego obiegu jako bootleg pod tytułem **Eight Star**, aż w końcu zostały oficjalnie wydane w 2004 roku (z częściowo poprawionymi niektórymi partiami) jako **The 1996 DEP Sessions**. Właściwym debiutem solowym Iommiego był jednak album **Iommi**, nagrany wspólnie z wieloma wokalistami między innymi: Philem Anselmo, Davem Grohlem, Henrym Rollinsem, Serjem Tankianem czy Ozzym Osbournem. A w 2005 roku wydał jeszcze nagrany wspólnie z Glennem Hughes album **Fused**, który pierwotnie planował nagrać z Philem Anselmo. Występował między innymi na słynnym koncercie "A Tribute to Freddie Mercury" w 1993 roku na Wembley (przyjaźni się z Brianem Mayem) oraz wspólnie z Ozzym Osbournem w czerwcu 2002 roku w ogrodzie pałacu Buckingham na koncercie z okazji pięćdziesięciolecia panowania Elżbiety II, gdzie wykonali //Paranoid//. Gościnnie występował na płytach między innymi **Diamond Head** i **Cathedral**. W roku 2004 magazyn "Guitar's World** przyznał mu pierwsze miejsce w zestawieniu najlepszych metalowych gitarzystów wszech czasów.