Jak już wreszcie zaczęło dobrze iść z płytami, to niejako obligatoryjnie wypadało wydać też koncertówkę. I zespół **Pidżama Porno** takową wydał, a nawet nazwał w sposób najprostszy z możliwych. Właściwie jest to zapis poznańskiego koncertu z okazji trzynastych urodzin **Pidżamy** z grudnia 2000 roku. Wyjątek stanowią tylko //Bon ton na ostrzu noża// i //Goszka//, nagrane prawie rok później w Warszawie. Siłą rzeczy repertuar zawiera więc utwory sprzed **Marchfii w butonierce** (poza wspomnianym //Bon ton...//i //Brudną forsą//), a więc obcujemy z **Pidżamą** "prawdziwą", nieskażoną sukcesem. I faktycznie są różnice. W porównaniu do późniejszych zapisów ich koncertów (z końcówki działalności grupy), mamy tutaj zespół znacznie mniej pewny siebie. Konferansjerka Grabaża jest oszczędna, wręcz nieśmiała. Publiczność reaguje żywiołowo, ale daleko jej do histerii, która jeszcze niedawno mogła być obserwowana na koncertach tej formacji. Widać wyraźnie, jak wielkie jest znaczenie powszechnie znanych hitów, które pozwoliły zmienić **Pidżamie** status z punkowej legendy podziemia na prawdziwą gwiazdę rodzimego rocka. A przecież ten starszy materiał aż roi się od wspaniałych utworów. Są oba przeboje ze **Styropianu**: //Do nieba wzięci// i //Gdy zostajesz u mnie na noc//, są klasyczne //News From Tiananmen// i //Miejscy partyzanci//, nie zabrakło kultowego //Balu u Senatora '93// czy innych znanych utworów z przełomowych **Złodziei zapalniczek** (//Poznańskie dziewczęta//, //28//). Może trochę dziwi brak //Ezoterycznego Poznania//, ale nie wszystko się zmieściło. Coś trzeba było też zostawić na drugą część. Atrakcyjność wydawnictwa podnosi niewątpliwie obecność gości i ich autorski repertuar. Robert Brylewski zaśpiewał //Święty szczyt//, a potem wraz z Tymonem improwizowaną wariację na temat //Nie mam jaj/Skarby Watykanu//. **Pidżama** zrewanżowała się swoją interpretacją przeboju Tymona i jego **Kur** //Jesienna deprecha//. Wystąpił także Muniek Staszczyk, wykonując z Grabażem //Do nieba wziętych//, a potem tilavowego //Outsidera//. Jak przystało na koncert zespołu punkowego, całość cechuje pewna wykonawcza swoboda. Gitarzyści bawią się swoimi instrumentami nie stroniąc od drobnych zmian czy różnych pisków i sprzężeń. Grabaż śpiewa w typowy dla siebie sposób, czyli trochę niepewnie, ale ze swoją firmową manierą, która nie pozwala pomylić go z kimkolwiek innym. Fajne, urozmaicone wydawnictwo.