Na temat **SAP** krążą dwie teorie (przynajmniej o tylu słyszałem). Jedna mówi, że zespół wydał ten minialbum, aby przełamać swój oziębły, metalowy wizerunek. Druga, że w trakcie komponowania materiału na **Dirt**, powstało kilka kompozycji niepasujących do ogólnej koncepcji nowego albumu i coś wypadało z nimi zrobić. Mniejsza o to. **Sap** przynosi pięć nowych numerów o jednorodnie balladowym charakterze. W dużym stopniu akustycznych, lżejszych brzmieniowo, jak i pod względem samego klimatu. Tymi nagraniami zespół przekonał wszystkich, że i delikatne dźwięki nie są mu obce. Najważniejsze rzeczy, jakie trzeba odnotować - poznajemy Jerry'ego Cantrella jako wokalistę (//Brother//, początek //Right Turn//). Jego czysty, dosyć delikatny głos stanowi doskonałą kontrę dla brudnej barwy Staleya. Na **SAP** możemy także usłyszeć **Alice In Chains** w towarzystwie gości. Do studia zawitała Ann Willson z grupy **Heart** (najbardziej aktywna w nagraniu //Am I Inside//) oraz koledzy z miasta, czyli świeżo upieczone gwiazdy grunge’u – Chris Cornell z **Soundgarden** i Mark Arm z **Mudhoney**, których słyszymy w //Right Turn//. Oczekiwania wobec tej kompozycji można mieć zatem olbrzymie, ale rzeczywistość szybko sprowadza odbiorcę na ziemię. //Right Turn// to niezłe nagranie i nic więcej. Tak samo pozostałe numery. Jeśli już mam coś koniecznie wyróżniać, to zagrany z nerwem //Got Me Wrong//. Całość sporo traci za sprawą brzmienia. Utwory są ostentacyjnie surowe. Po prostu brzmią jak szkice czegoś, co mogło być ciekawsze. Sytuację **SAP** osłabia dodatkowo konfrontacja z wydanym dwa lata później **Jar Of Flies**, gdzie mamy wybitne kompozycje i dopieszczone w każdym calu aranżacje. Surowość może mieć swój urok, ale w tym wypadku wydaje się raczej słabością.