Rozpad **Deep Purple** i rozpoczęcie kariery solowej pozwoliło Davidowi Coverdale'owi bez skrępowania pośpiewać w klimatach, które mu najbardziej odpowiadały, przede wszystkim w luźnym rhythm'n'bluesie i soulu. Album **White Snake** jednak w porównaniu do płyt **Deep Purple** i **Whitesnake** brzmi jednak dość... biednie. Nad produkcją czuwał nie byle kto, bo Roger Glover, w efekcie dostajemy jednak muzykę w stylu wręcz knajpiarskim. Początek brzmi jak trochę luźniejsze **Deep Purple** - fajny, nośny motyw gitarowy, żywe tempo i śpiewający na dwa głosy David Coverdale - czyżby już brakowało mu towarzystwa Glenna Hughesa? Drugi utwór //Blindman//, nagrany zresztą powtórnie potem na **Ready An'Willing** **Whitesnake**, to jedna z najciekawszych pozycji na płycie. Zaczyna się balladowo, potem dość interesująco się to wszystko rozwija, momentami pobrzmiewa trochę tęczowym //Catch the Rainbow//. Ale już trzeci numer //Goldies Place// to porcja nudnego, klubowego grania spod znaku soul. Trzeba też zaznaczyć , że na albumie sporo jest akompianiamentu instrumentów dętych i kobiecych chórków, czego najbardziej jaskrawym przykładem jest właśnie //Goldies Place//. Względnie pozytywnie na tle całej płyty wypada tytułowy //White Snake//, zalatujący trochę starym **Deep Purple**, żwawy i wpadający w ucho. Tylko po co ta kiczowata syntezatorowa gadka w środku? Irytująco brzmi soulowa ballada //Peace Lovin' Man//, pozytywnie można odebrać radosny //Sunny Days//, choć to w sumie jest taki rhythm'n'bluesowy standard z dęciakami i chórkami w tle. Odbioru płyty nie zmienia nastrojowy //Hole in the Sky// i dość dynamiczny //Celebration// (znowu te irytujące chórki!). Znamiennym jest fakt, że na tle późniejszej twórczości, David Coverdale jako artysta solowy wypada dość przeciętnie , choć oczywiście radzi sobie dobrze i momentami daje próbki swoich nieprzeciętnych umiejętności wokalnych. Ogólnie jednak, album ten jest jednak najsłabszą pozycją w całej dyskografii Davida Coverdale'a.