Na **Master Of Reality** dostajemy wszystko, czego moglibyśmy oczekiwać od trzeciego albumu **Black Sabbath**. Zespół oferuje nam tu kolejnych osiem najwyższej klasy kompozycji w spodziewanej stylistyce. Ledwie osiem utworów i niespełna trzydzieści minut muzyki? Fakt, to jedyny zarzut jaki można wysnuć w stosunku do tej płyty. Z drugiej strony - nie ma tu ani jednej zbędnej sekundy. Najbardziej znanymi - skądinąd zasłużenie - utworami z tej płyty pozostają //Sweet Leaf// i //Children of the Grave//. Pierwszy niesiony bujającym riffem jest zaskakująco - jak na **Black Sabbath** oczywiście - pogodny, co zresztą przestaje dziwić, kiedy wczytamy się w słowa. Cóż, muzycy wyraźnie zaczęli korzystać ze swojego ogromnego sukcesu... Poprzedzone skocznym intro //Embryo// - //Children of the Grave// jest z kolei pokazem szybkiego i dynamicznego wcielenia zespołu, co w połączeniu ze znajomym ciężarem tworzy rewelacyjną miksturę. Równie dynamicznie jest //After Forever//, które dla wielu mogło być szokiem ze względu na prochrześcijańskie przesłanie słów - w ten sposób **Black Sabbath** raz na zawsze zrzucili pseudosatanistyczną otoczkę. Ale oczywiście nie brakuje typowego dla zespołu powolnego, gęstego miażdżenia słuchacza ścianą dźwięku. Porywające //Lord of This World//, a przede wszystkim //Into the Void// to modelowe przykłady tego stylu. Ołów leje się z głośników strumienami, brzmienie jest naprawdę potężne. Nie ma jednak mowy o jednostajności i znudzeniu, muzycy nie napawają się potęgą swego brzmienia i nie mielą w kółko jednego tematu. W ramach tych utworów dzieje się sporo, szczególnie pod względem gitarowym (ukłony dla Iommiego), ale i wyraźnie słychać też, że Osbourne z każdą płytą rozkręca się coraz bardziej. I nie zabrakło również miłych niespodzianek. Numer jeden - zgrabna akustyczna miniaturka //Orchid// w wykonaniu Iommiego. Numer dwa zabarwiona folkową nutą niezwykle udana ballada //Solitude// zaśpiewana tak, że naprawdę trudno rozpoznać tu Osbourne'a. Wielka muzyczna uczta!