W muzycznym świecie imię i nazwisko Davida Coverdale'a kojarzy się jednoznacznie. **Deep Purple** i **Whitesnake**. Może jeszcze współpraca z Jimmym Pagem i album **Coverdale/Page** z 1993 roku. Tymczasem mało kto wie, że ma on na koncie trzy płyty solowe. I doprawdy ciężko jest uwierzyć, że kariera solowa tak utalentowanego muzyka, który wielokrotnie w swoim życiu bił rekordy popularności, to kariera niszowa, bez wielkich sukcesów. Wszystko zaczęło się w roku 1976. Już rok wcześniej Coverdale, zniechęcony konfliktem między muzykami i muzycznym kierunkiem, w którym zmierzał zespół, zdecydował, że chce opuścić **Deep Purple**. I odrzuciwszy posadę wokalisty w **Uriah Heep**, wspólnie ze starym znajomym, Mickym Moodym rozpoczął prace nad solowym albumem. Po skomponowaniu utworów, prace przeniesiono do studia Kingsway Records, należącego do... Iana Gillana, gdzie nagrywano pod okiem... Rogera Glovera. Niestety, kompozycje nie spodobały się menedżerom Coverdale'a, którzy zablokowali wydanie płyty. Coverdale jednak się nie poddał i doprowadził do wydania albumu **White Snake** - najpierw wyłącznie na terenie Niemiec i Francji, a potem w Anglii. Płyta sprzedała się jednak w śladowych ilościach. W międzyczasie, na początku 1977 roku, ponownie we współpracy z Moodym i Gloverem zarejestrował **North Winds**, który ukazał się rok później i również przeszedł bez echa. Co ciekawie, na płycie gościnnie wystąpił Ronnie James Dio z żoną, którzy wspólnie zaśpiewali chórki w //Give Me Kindness//. Brak sukcesów był z pewnością jednym z głównych powodów porzucenia działalności pod własnym imieniem i nazwiskiem i sformowania grupy **Whitesnake**. Z nią Coverdale osiągnął upragnione sukcesy, których apogeum to albumy **1987** (1987 r., w USA wydany jako **Whitesnake**) i **Slip Of The Tongue** (1989 r.).